Het Huishoudschoolsyndroom

Het verhaal

"Een programma over verlangen. Het verlangen van het kind dat denkt: later als ik groot ben, dan doe ik alles anders. Het verlangen van de puber om groots en meeslepend te leven. Het verlangen van de volwassen vrouw om niet in de valkuil van de afhankelijkheid te storten, maar een eigen leven op te bouwen. Het verlangen van de vrouw op leeftijd serieus genomen te worden in wat ze vindt en voelt.

Mensen op gemeubileerde kamers, in een doorgangshuis, die weten: morgen wordt het anders, beter, alles echt zoals we het ons hadden voorgesteld."

Credits

Premièredatum

De show "Het Huishoudschoolsyndroom" ging in première op 16 februari 1991 in de Schouwburg te Leiden. De laatste voorstelling was op 18 mei 1991 in de Kleine Komedie te Amsterdam.

Recensies

Jenny Arean: vat vol vocaal buskruit

Het nieuwe soloprogramma van Jenny Arean 'Het huishoudschoolsyndroom" verkeert nog in het stadium van de try-outs. Maar nu reeds durf ik haast met volle zekerheid te voorspellen dat het een van de beste cabaret-programma's van dit seizoen zat worden. Ook nu weer toont Arean zich een overrompelend vitale, brutale, expressieve, warmbloedige artieste. Én bovenal een vat vol vocaal buskruit.

Jenny Arean laat in dit programma haar veelzijdige talent rijkelijk schitteren. Zij is een ware chansonnière in onder andere evergreens als 'Stormy weather', zij haalt fel uit in rauwe ballades als 'Lichtmatroos' en 'Het mes' en zij vertelt prachtige verhaaltjes en hilarische cursiefjes. Onder andere over haar gruweljaren op de huishoudschool, over een jeugdvriendinnetje met wie zij Dij kaarslicht zat te dwepen bij een plaat van The Everley Brothers, over minnaars en ook over haar angst dat ze nooit meer door een man nagefloten zal worden, of haar tanden zal verliezen. En zij vindt het een omissie van jewelste dat in de Hoe hoort het eigenlijkboeken niets staat hoe je een minnaar voor één nacht na 'de daad' naar behoren weer kunt kwijtraken.

In dit programma dient Jenny Arean de soep heet op, zet zichzelf letterlijk en de zaal bij tijden figuurlijk op stelten. Zij is niet op haar mondje gevallen en weigert ook maar het kleinste blaadje voor dit spraakorgaan te nemen. Zij noemt de dingen zonder enige schroom bij hun naam, maar zij wordt daarbij gelukkig nooit banaal. Zij is uitgelaten jolig bezig maar ook ontroerend ernstig in dit programma dat gekenmerkt wordt door artistieke integriteit. Daarvoor staan dan ook tekstschrijvers als George Groot, Willem Wilmink en Robert Long borg. Maar ook Jenny Arean zelf heelt een aantal voortreffelijke nummers geschreven.

Al dit tekstmateriaal komt bij Arean tot waarlijk cabareteske bloei. Nu al terwijl het programma nog moet worden ingespeeld. Als de timing nog wat geraffineerder wordt, de presentatie iets flitsender en hier en daar een nummer duidelijk meer wordt aangepunt, dan kan het niet anders of deze voorstelling wordt een onontkoombare topper.

Bron: Henk van der Meulen, Leeuwarder courant,11-01-1991