In het theaterseizoen 2007/2008 was Jenny weer met een solovoorstelling in de Nederlandse theaters te zien.

In een hoog tempo zong zij – deels nieuwe, deels bekende – songs, afgewisseld met scherpe one-liners en conferences. In deze solovoorstelling is Arean op haar best, en precies zoals het publiek haar het liefste ziet!

Voor deze voorstelling heeft zij samen met regisseur Ruut Weissman een keuze gemaakt uit haar omvangrijke repertoire en daarnaast hebben haar huisschrijvers, Jurrian van Dongen, Daniël Lohues, George Groot en Ivo de Wijs een aantal spiksplinternieuwe juweeltjes geschreven.

De muziek uit deze show is ook op een dubbel-cd verschenen.

Het verhaal

Credits

Premièredatum

Van 9 november t/m 7 december 2007 waren de try-outs en op 8 december was de première in Leiden. De laatste voorstelling was op 26 april 2008 in de Stadsschouwburg van Groningen.

Recensies

Recensie 1. "Jenny Arean zet standbeelden neer"

Uit: Telegraaf, 10 december 2007
Door: Peter Liefhebber

Smaak, stijl en bovendien die unieke stem, Jenny Arean beschikt nog over alle drie, daar is niets aan veranderd door het feit dat ze inmiddels aow-trekster is. Haar nieuwste programma "Jenny Arean in concert" is er een puike demonstratie van.

Twee standbeelden richt de zangeres erin op. Het eerste is voor de schrijvers van het betere lied die, sinds jaar en dag, haar hofleveranciers zijn. George Groot, Ivo de Wijs, Jurrian van Dongen, Jan Boerstoel, Annie M.G. Schmidt, ze komen weer allemaal voorbij. Arean heeft een keus gemaakt uit het beste wat ze ooit eerder van hen gezongen heeft, en dat is erg best, en presenteert van de eerste drie ook nieuw materiaal. Daarnaast brengt ze enkele vertaalde chansons ten gehore van Franse coryfeeën als Charles Aznavour en Barbara.

Het resultaat is een programma dat nagenoeg volmaakt in balans is en dat Arean uitserveert met de toewijding en intensiteit en met de superieure interpretatiekwaliteiten haar eigen.

Opnieuw toont ze zich meesteres in alle genres: verstelling, weemoedige mijmering, strijdlust en sociaal meegevoel, de Jordaanse meezinger, liefdesleed, het anekdotische lied, zelfs binnen het korte tijdsbestek van één lied, van één zin, schakelt ze schijnbaar moeiteloos over met die expressieve ogen en die expressieve stem waarmee ze elk woord vlekkeloos hoorbaar maakt.

Het is bijna onbegonnen werk om uitschieters te signaleren, om de eenvoudige reden dat ze die aan elkaar rijgt, maar met het pistool op de borst: "We gaan uit elkaar", een briljant nieuw lied van George Groot over de complexe mix van pijn en opluchting bij een scheiding en het snijdende "Top" van Ivo de Wijs wat het verse repertoire betreft; het onverslijtbare "Iemand moet het doen" van Boerstoel en "De mooie dingen" van Van Dongen uit de wat oudere doos natuurlijk de briljante vertalingen van De Wijs; dan de, nee ho, ik zou billijkheidshalve het hele programma moeten memoreren. Nog eentje dan: wat Jenny Arean doet met "'t Is over" van Annie M.G. Schmidt is alle superlatieven waar.

Zodat ze alles bij elkaar ook een standbeeld opricht voor zichzelf, en een dik verdiend standbeeld. Waardering trouwens ook voor Peter van der Zwaag en Hubert Heeringa die niet proberen de boventoon te voeren, maar doen wat ze moeten doen, muzikaal begeleiden en ondersteunen, en dat met grote souplesse. En voor het eenvoudige maar meesterlijke toneelbeeld en licht van Reinier Tweebeeke en de geoliede regie van Ruut Weissmann. Niets te klagen dan? Laat ik eens wat bedenken: dat er bij de première in de Leidse Schouwburg geen toegift kwam. En dat bij zoveel gulle overdaad. Verplichte voorstelling.

Recensie 2. "Het houdt maar niet op met de levenslustige Arean"

Uit: Trouw, 13 december 2007
Door: Hans Masselink

Een grote spiegel hangt in het midden van het toneel, links op een rode bank zit Jenny Arean. „Het houdt natuurlijk een keer op", zegt Arean (1942, zangeres, cabaretier). Maar voor Arean houdt het niet op. Met haar nieuwe show "Jenny Arean in concert" reist ze een half jaar het land door, "van Delfzijl tot Zierikzee". Een show, waarin de Amsterdamse terugblikt op bijna een halve eeuw theaterleven, waarin ze overwegend nieuwe liederen zingt op teksten die vrienden voor en met haar hebben gemaakt. Met een stem die niets aan kracht heeft verloren en alleen maar warmer is geworden. En met een vitaliteit waar menig leeftijdgenoot haar om zal benijden. Jenny Arean krijgt inmiddels haar AOW, kan met korting naar Artis, reist met de tram op een roze strippenkaart en verheugt zich op de komst van haar kleindochter van tweeënhalf jaar, met wie ze soms naar de geitjes op het Bickerseiland of de hoge schommel op de Palmgracht gaat. Of met wie ze thuis wat speelt: "Dan ben ik het kind en is zij de moeder".

Zonder pauze staat Arean anderhalf uur op het toneel. Bij de voorstelling afgelopen zaterdag in de prachtige Leidse Schouwburg vliegt de tijd om. Arean praat en zingt over haar leven, haar filosofietjes, intiem begeleid door de musici Peter van de Zwaag (piano) en Hubert Heringa (verschillende instrumenten). "Er is geluk, maar soms ook niet", zingt Arean.

Mooi en ingetogen is haar nieuwe lied "We gaan uit elkaar" (van George Groot): "Nee ik heb niks meer te zeggen! Ik ben te moe om te praten". En "we hebben het geluk samen gevonden en raakten het samen weer kwijt". Vervolgens gaat ze door met "Er rijdt een trein" van Aznavour: een simpel kaartje is de poort naar het geluk. En daarna weer het scherpe "Top" (van Ivo de Wijs), over het "graaien aan de top", terwijl elders in de wereld kinderen stenen sjouwen of jeans voor ons maken.

Zonder problemen stapt ze over op een hilarisch lied over die rode schoenen die ze had gekocht. Ze zou ze ophalen maar is de naam van de straat vergeten: Huidenstraat, Berenstraat, Wolvenstraat, "God , hoe heet die straat". "Ja, ergens bij een brug". Intussen worden foto's uit Areans leven in de spiegel geprojecteerd. "Als je sterft, sterven alle foto's met je mee".

Voor de levenslustige Arean is het theaterleven nog steeds een vanzelfsprekendheid. "Ik heb geen plan", zegt ze. Doorgaan Jenny, hier willen we nog jaren van genieten!

Recensie 3. "Comédienne Arean mag uitbundiger in rustige show"

Uit: De Volkskrant, december 2007
Door: Merijn Henfling

Jenny Arean? Geen cabaretière, maar een zangeres. Zei een getormenteerde Kees Torn dit weekend in de zaterdagbijlage van de Volkskrant.

Misschien is comédienne een betere omschrijving. Als geen ander weet Arean van haar liedjes theater te maken. Als vertelster heeft ze een groot komisch talent. Ook al doet ze teksten van anderen, je gelooft haar onmiddellijk.

In haar vorige liedjesprogramma "Jenny Solo" (2005) buitte ze beide kwaliteiten optimaal uit: ze zong nieuwe nummers, lichte en zware thematiek mooi afgewisseld. Bij de meer anekdotische nummers liet ze hele werelden verrijzen. Bij de première in het Nieuwe de la Mar ging het dak eraf.

Haar nieuwe programma bestaat voornamelijk uit oud repertoire en is meer ingetogen. Een beetje te ingetogen misschien. In hun selectie zijn Arean en regisseur uitgekomen bij rustige, serieuze chansons. Veelal prachtige evergreens als "Iemand moet het doen" (Jan Boerstoel), "Wintertenen, luizen en eczeem" (Ischa Meijer) en "Joodse Vrouw" (George Groot). Areans klassiekers staan als een huis, haar uitvoering is van constante kwaliteit.

Ook nieuwe vertalingen van Ivo de wijs van beroemde Franse nummers maken indruk. "Rester" van Julien Clerc gaat nu over wat fotoboeken nog betekenen als je bent overleden. "Een massagraf in leer", zingt Arean. Knappe tekst.

Hoe sterk veel liedjes ook zijn, de voorstelling zou aan kracht winnen als we de uitbundige Arean meer zouden zien. Alleen in de klassieker "De begrafenis van Manke Nelis" en "Schoenen" (nieuwe tekst van Groot) gaat ze echt los en laat ze zich van haar komische kant zien. Dan zien de complete comédienne.

Recensie 4. "Bij Jenny Arean heeft elk woord betekenis"

Uit: NRC Handelsblad, 14 december 2007
Door: Henk van Gelder

Jenny Arean is oma geworden, zegt ze glunderend – om er spottend aan toe te voegen dat ze sinds oktober ook AOW en "een keur aan kortingen" krijgt. Maar voor haar nieuwe voorstelling maakt dat geen enkel verschil: ze staat nog net zo gretig en genietend op het podium als altijd. Achter het ietwat aanstellerige "In concert" uit de titel gaat een programma schuil dat misschien het best een kleinkunstrecital kan heten. Samen met regisseur Ruut Weissman, heeft ze twintig liedjes - bestaand en nieuw repertoire - zodanig gerangschikt dat het ene nummer als vanzelfsprekend op het ander volgt, hoewel de sferen soms sterk uiteenlopen.

Terwijl in een goudgerande spiegel op de achterwand af en toe oude foto’s worden geprojecteerd, zingt Jenny Arean als vanouds geëngageerde, beschouwelijke, lyrische en cabareteske liedjes, meestal op haar verzoek geschreven door George Groot, Ivo de Wijs en Jurrian van Dongen en vaak met pregnante accenten op muziek gezet door Rutger Laan. Juweeltjes uit eerdere programma’s naast nieuw materiaal, waaronder een schrijnend nummer over onrecht ("ik zag de mensen op de bodem, stuk voor stuk zo arm als Job / en ik zag de graaiers aan de top") en een weemoedig chanson over een fotoalbum dat "een massagraf in leer" wordt als de eigenaar niet meer leeft.

Elk woord krijgt extra betekenis als Jenny Arean het zingt. Niet alleen door haar fonkelend expressieve voordracht, maar ook omdat haar taalgevoeligheid te groot is om met mindere teksten genoegen te nemen. Ze zou zich, denk ik, met een onbenullig liedje geen raad weten. En hetzelfde geldt, als het om de muziek gaat, voor toetsenist Peter van der Zwaag en blazer-violist Hubert Heeringa. Hun verfijnde begeleiding maakt alles wat ze zing, des te mooier.

Recensie 5. "Arean gaat door met mooi zingen"

Uit: Algemeen Dagblad, 20 december 2007
Door: Ruud Meijer

Jenny Arean is net 65 jaar geworden. Het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd is een moment dat uitnodigt tot enige filosofische reflectie, en dat doet Arean dan ook.

Aan het begin van de voorstelling "Jenny Arean in Concert" stelt zij eerst "dat het natuurlijk een keer ophoudt", dat op een dag haar stem "het niet meer zal doen". Ooit hoorde de zangeres iemand zeggen dat "dingen ontstaan, zijn en verdwijnen - en dáár moet je de schoonheid van inzien". "Das mooi gezegd," zegt ze tegen haar publiek, "maar ik kan het niet."

Waarschijnlijk is dat de reden dat Arean gewoon doorgaat met zingen en o, wat moet Nederland daar blij mee zijn. Want Jenny Arean is nog steeds de beste zangeres van het land. Zij ontroert, doet nadenken en maakt de mensen aan het lachen met haar briljante repertoire. Ieder woord krijgt bij haar een lading en een betekenis. Bekende liedjes als "Iemand moet het doen", "De begrafenis van Manke Nelis" en "'t Is over" behoren nog steeds tot het beste wat de Hollandse liedkunst heeft voortgebracht en nieuwe "chansons" als "We gaan uit elkaar" en "Zin" vallen daarbij helemaal niet uit de toon.

Samen met haar uitmuntend spelende muzikanten zet zij een concert neer, waar de lach nooit ver van de traan is verwijderd. En dat kunnen alleen de heel groten.

Recensie 6. "Jenny Arean nog barstensvol energie"

Uit: Leeuwarder Courant, december 2007
Door: Rudolf Nammensma

De tijd lijkt geen vat te hebben op Jenny Arean. Sinds vorige maand is ze pensioengerechtigd en nog steeds staat ze als verankerd op het podium. Ditmaal in het gezelschap van twee vertrouwde musici. Peter van der Zwaag en Hubert Heeringa. Haar timing en trefzekerheid zijn als vanouds.

Opvallen is de bezinnende toon die de zangeres aanslaat. Over het leven. De dood. Maar vooral ook over het ouder worden en de eenzaamheid die daarmee veelal gepaard gaat. Voor Arean leeft deze problematiek wat minder vertelt ze: ze heeft nog voldoende plannen en ideeën. Misschien zelfs rest haar onvoldoende tijd om alles te realiseren. Tenminste als we het nummer "Wat heb ik over" autobiografisch mogen interpreteren.

Haar (helaas nogal gelijkluidend gearrangeerde) programma bevat een onmiskenbare ondertoon van melancholie die de andere kant naar boven lijkt te halen van een zangeres die graag haar stralende lach versterkt met kwieke bewegingen en twee vrolijke grote ogen.

Door haar kracht en articulatie en de priemende werking die daarvan uitgaat kan men nauwelijks ontkomen aan haar teksten. Vrijwel iedere boodschap komt over. Dan kunnen we maar een ding hopen: dat de woorden uit haar openingslied "Het houdt natuurlijk een keer op" nog lang geen werkelijkheid worden.

Recensie 7. "Jenny Arean bruist nog steeds van energie"

Uit: Nieuwe Dockumer Courant, december 2007
Door: Rennie Veenstra

Zangeres Jenny Arean mag wat mij betreft alles zingen: haar eigen gedachten, boodschappenlijstjes, routebeschrijvingen, ja wat niet al. Ze heeft zo’n prachtige stem en zo’n perfecte dictie, dat het een lust is om naar haar te luisteren. Zaterdagavond was de zangeres "In concert" in theater De IJsherberg in Dokkum, waar zij vele woorden zingend aan de man bracht.

Het waren woorden, zoals zij ze gedetailleerd bezong in Ivo de Wijs’ Nederlandse vertaling van "De Mots" van Charles Aznavour. In dat lied is onder andere sprake van de "woorden van de recensent" en die krijgt Jenny nu via ondergetekende over zich heen. Het zijn hoofdzakelijk lovende woorden, want Jenny is als podiumpersoonlijkheid niet stuk te krijgen.

Met har vijfenzestig jaar bruist ze van energie en zingt ze, prachtig aangekleed, het ene lied na het andere. Nauwelijks is er een punt gezet achter een nummer, of het volgende is er alweer. Dat betekent een razendsnelle stemmingswisseling binnen het repertoire. In een twintigtal nummers bezingt Jenny Arean de meest uiteenlopende onderwerpen: schaamteloos gelukkig zijn, de schrijnende tegenstelling tussen arm en rijk, het voltrekken van iemands doodsvonnis, een scheiding, de dierbare herinnering aan een overleden geliefde enzovoort. En wat het onderwerp ook is, Jenny heeft, zoals ze dat zo mooi bezingt in een toepasselijk lied, steeds zin om te zingen. In een aantal liedjes zit de nodige weemoed en nostalgie, want Jenny kijkt af en toe terug op haar leven. Ze doet dit onder meer in het nummer "Foto’s", evenals "Woorden" een lied van Franse origine.

De balans van haar leven maakt zij op in een authentiek Nederlandstalig lied van George Groot en Rutger Laan, getiteld "Wat heb ik over". Wat ze in ieder geval "over" heeft en waarmee ze heel gelukkig is, is een kleindochter. Over haar heeft ze het in de gesproken proloog, waarmee ze het programma in alle relaxedheid op gang brengt Het is gesproken woord, dat naar meer doet verlangen, maar dat verderop in het programma helaas geheel ontbreekt.

Er is geen verhaal behalve dat in de liedteksten, waardoor het programma neigt naar enige eentonigheid. Gelukkig zijn er de muzikanten Peter van der Zwaag (toetsen) en Hubert Heeringa (Multi-instrumentalist), die een teveel op dit gebied steeds net weten te voorkomen. Zijn spelen voortreffelijk en kaderen de ronduit schitterende zag van Jenny Arean steeds subliem in.

Jammer dat deze zang niet overal een mooi en beklijvend lief oplevert en soms alleen losse flarden van zinnen dient, zoals in het nummer "Schoenen", waarin Jenny het publiek meeneemt naar gezellig winkelstraatjes in Amsterdam, die ook via een beamer zichtbaar worden gemaakt. Nee, dan is bijvoorbeeld haar in plat-Amsterdams gezongen nummer over "De begrafenis van Manke Nelis" vele malen mooier.

Recensie 8. "Overrompelende levenslust van Jenny Arean"

Uit: De Meppeler Courant, 9 januari 2008
Door: Bert Jansen

Meppel, grote zaal Schouwburg Ogterop, dinsdag. Kleinkunst: Jenny Arean in Concert. Musici: Peter van der Zwaag (vleugel en synthesizer) en Hubert Heeringa (viool en saxofoon). Samenstelling en regie: Ruut Weissman. Publiek: 400.

"Het houdt natuurlijk een keer op," houdt Jenny Arean haar publiek voor. De gevierde kleinkunstzangeres "trekt AOW", krijgt te pas en te onpas seniorenkorting, is oma geworden en heeft besloten hooguit een half theaterseizoen per jaar te werken. Wie denkt dat de artieste Jenny Arean het rustig aan en op halve kracht doet, wordt door haar meteen gerustgesteld. Want "Jenny Arean in Concert" (2007/2008) gloeit van vakmanschap en zangplezier. Zonder poespas, zichzelf zo nu en dan onderbrekend met een rake opmerking, oprechte beschouwing of een grappige anekdote brengt Arean in anderhalf uur liefst 19 liederen.

Voor deze voorstelling heeft zij samen met regisseur Ruut Weissman een keuze gemaakt uit haar omvangrijke repertoire. Daarnaast hebben haar huisschrijvers, Jurrian van Dongen, Daniël Lohues, George Groot en Ivo de Wijs een aantal nieuwe songs, waaronder enkele diamantjes, geschreven.

Jenny Arean was dinsdagavond in een niet al te beste fysieke conditie. Gesteund door doses prednison en antibiotica, met een kuchje achter de hand en een zakdoek binnen handbereik, sloeg zij zich met verve door het concert in Ogterop. De Amsterdamse zangeres vertolkte met haar unieke, krachtige stemgeluid een breed scala aan gevoelens in haar liederen. Weemoed, strijdlust, mededogen, liefdesverdriet, Amsterdamse gein en veel alledaagse emoties bracht zij met een nog steeds overrompelende zeggingskracht en levenslust. Toetsenist Peter van der Zwaag en saxofonist Hubert Heeringa begeleidden en ondersteunden de zangeres met souplesse en inlevingsvermogen.

Sarcastisch stelde Jenny Arean kinderarbeid en vrouwenhandel tegenover de graaiers aan de top met bonusregelingen en optiepakketten in "Top". Bewogen vertelde zij het aangrijpende levensverhaal van een Joodse vrouw. Vooral gebroken harten zijn in goede handen bij Jenny Arean. Het ingetogen "We gaan uit elkaar" (een nieuw echtscheidingslied van George Groot) en natuurlijk "'t Is Over" ("Je mag 'm hebben!": de ongeëvenaarde klassieker van Annie M.G. Schmidt), waren regelrechte tranentrekkers. In dit genre paste ook het onroerende "Bijna", met een prachtige nieuwe tekst van Daniël Lohues.

Met schijnbaar gemak schakelde de zangeres van diep triest over naar hypervrolijk en platvolks. Jenny nam haar publiek mee op grappige schoenenjacht in de Amsterdamse binnenstad en verhaalde in Jordanees dialect van de met jajem besprenkelde begrafenis van Manke Nelis.

Jenny Arean beklom hoge bergen en doorkruiste de diepe dalen van een mensenleven. In haar geval overleefden aan het eind van haar concert vooral de hoop en optimisme. De artieste hoeft niets meer, maar kan en wil nog van alles. Die opluchting was de hele voorstelling te zien en te horen.

Voor de vrijgevochten vakvrouw is het theaterleven nog steeds vanzelfsprekend. Zij liet het publiek dan ook achter in de gerechtvaardigde verwachting van weer een nieuwe voorstelling, van een weerzien in Meppel. De Amsterdamse zangeres heeft geen plannen, maar is absoluut nog niet uitgezongen. Gelukkig maar.

Recensie 9. "Jenny Arean is springlevend monument"

Uit: De Stentor, 9 januari 2008
Door: Marion Groenewoud

"Ik stop binnenkort, maar nog niet dit seizoen", denkt Jenny Arean de laatste jaren steeds weer. Zij is inmiddels vijfenzestig, de pensioengerechtigde leeftijd, maar trekt opnieuw met een soloprogramma door het land. Met prachtige verhalende kleinkunstliederen zoals we ze nog zelden horen.

De griep heeft ook bij haar toegeslagen; ze hoest af en toe flink buiten de microfoon als een lied is afgelopen maar tijdens de vertolkingen merken we er niets van. "Ik zit onder de Prednison en antibioticum maar alles doet het nog."

Arean komt deels met nieuw materiaal geschreven door onder meer Jurrian van Dongen, Ivo de Wijs en Daniël Lohues. Maar zij grijpt gelukkig ook terug naar hoogtepunten uit het verleden zoals het theatrale lied over Manke Nelis, het enerverende "Wintertenen Luizen en Eczeem", het naar de strotgrijpende "Joodse Vrouw" of indringende "'t is Over". Met name de nummers van tekstschrijver George Groot zijn dé pareltjes uit haar programma. Zijn woorden komen het meest natuurlijk uit haar mond alsof het haar eigen teksten betreft.

Arean blijft de onbetwistbare koningin van de zeggingskracht. Ieder lied wordt een verhaal waarbij ieder woord betekenis heeft. En de pijnlijke melancholie druipt van het podium. "Het houdt natuurlijk een keer op", stelt ze spijtig. "Alles verdwijnt." Mensen raadden haar aan de schoonheid te zien in deze eindigheid. Arean heeft het geprobeerd maar het lukt haar domweg niet. "Er ontstaan dingen, ze zijn, en verdwijnen gewoon. Wat is daar nou mooi aan!"

Daarom gaat de kordate diva door zolang het kan. "Ik wil nog zoveel." Ze beseft dat haar lichaam of stem het op een dag begeeft maar dat is vanavond in Meppel ondenkbaar. Jenny Arean is een sprankelend, springlevend monument voor het kleinkunstlied.

Recensie 10. "Jenny Arean met collectie juwelen"

Uit: Dagblad van het Noorden, januari 2008
Door: Jacques J. d'Ancona

Ze heeft het getroffen, zegt ze. Jenny Arean geniet van haar kleinkind, van AOW, van kortingsbonnen, en bovendien, alles doet het nog. Er is geluk, maar soms ook niet. Ze weet hoe het gaat: de mens liegt zichzelf uit alle rampen...

En daar zingt ze van in een soloprogramma dat godzijdank nergens ontaardt in een show, maar alles dekt dat valt onder cabaret, concert en tour de chant. Ze is geen type dat lafhartig meewaait met alle winden en heeft dus andermaal besloten met stevige armslag tegen de stromingen in te roeien. Heerlijk. De besten onder onze tekstschrijvers, muzikanten en componisten willen graag voor haar aan het werkt. Dat is geen wonder. Arean stuwt, motiveert, spint, grauwt en jubelt. Opnieuw is er ruim anderhalf uur lang dat geluid van het machtige orgel in haar strot en het vermogen elke sfeer gloedvol en met kracht te vertolken, aan de hand van de juwelen die ze bijeen heeft gegaard.

Jenny Arean in Concert is een bundeling van liederen die soms een verhaal uitbeelden, een idee neerzetten, een vondst of een grap uitwerken. Ze daalt echter niet af in de groezelige grotten van het sentiment of een moraaltje. Met haar ervaring van een kleine vijftig tropenjaren in het vak is het haar niet ontgaan dat er van alles ontstaat dat verdwijnt of overgaat.

Waar het echter om draait is of je in staat bent de schoonheid van de dingen te zien en hoog te houden. Dat doet ze overweldigend sterk en fier, vooral ook omdat ze elk woord van elke tekst op waarde test.

Op gezette tijden wil ze best relativeren, maar geen moment vertoont ze angst te worden ingehaald door wie dan ook, gesteld dat iemand de illusie zou koesteren dat te proberen.

Het programma is met een virtuoze mengeling van nummers van toen en nu een persoonlijk statement: al met al heeft ze precies wat ze wou.

"Wat in mijn ziel zit raak ik niet kwijt." Laat dat nou net datgene zijn waarmee ze ons boeit, bindt en grijpt. In de epiloog zingt Arean dat ze geen idee heeft hoe een "gepensioneerd leven" er uit ziet. Er is hoop. "Ik heb veel ideeën, veel plannen en ga het allemaal doen."

Beloofd is beloofd.