Interview "Viva", september 1975

Jenny Arean na haar scheiding met Huib Rooymans

Jenny Arean hoefde na haar scheiding niet alléén verder. Huib Rooymans bleef niet alleen een fantastische vader voor dochter Myra, maar ook de grote makker en vertrouwensman van Jenny. Een unieke situatie waar iedereen toch erg gelukkig mee is.

"Mijn enige zekerheid is het vak. Als mens ben ik bang en kwetsbaar. Ik leg mijn ziel niet graag op tafel. Toen ik nog met Huib Rooymans was getrouwd, leefde ik beschermd en dacht veel minder aan dit soort dingen. Werk en privé zijn in mijn leven twee volledige aparte werelden. Daarin ben ik nogal rechtlijnig, want het is voor mij de enige manier om dit leven vol te houden."

Jenny Arean woont met dochter Myra (5) in een prachtig pand aan de Amsterdamse Prinsengracht. Veel bloemen, planten, antiek en schilderijen. Gezelligheid is troef, "omdat," zegt Jenny "ik eigenlijk een heel huiselijk type ben." Sinds een paar jaar is ze gescheiden van acteur Huib Rooymans, hoewel zij elkaar geregeld zien: "Eigenlijk zijn we voor de rust in huis uit elkaar gegaan. Het ging niet langer, dat vonden we allebei. Maar verder zijn we elkaars grote makkers. Huib is een van de weinige mensen die ik volledig vertrouw. Een heleboel mensen schijnen het vreemd te vinden als je zó goed blijft met je ex-echtgenoot, terwijl je ook nieuwe vrienden maakt. En je ziet dan opeens dat verschillende mensen met hun eigen gevoelens blijven rondlopen en vinden dat er partij getrokken moet worden voor hem òf voor mij. Maar in mijn jeugd heb ik - in het artiestenmilieu waar ik vandaan kom - genoeg narigheid gezien om te weten hoe het niet moet."

Jenny Arean, door Dimitri Frenkel Frank ooit als een "echt" circuspaard omschreven, heeft het vak met de paplepel ingegoten gekregen. Haar grootouders traden op als "duettistenpaar": levensliedjes op melancholieke manier begeleid. Een van haar oma's grootste successen was het voor de oorlog uiterst revolutionaire "Struikelblokje" over een ongehuwde moeder. Jenny's moeder, Conny Renoir, vierde in de jaren vijftig bij de radio vooral haar triomfen als chansonnière. Werkende ouders heeft Jenny daardoor altijd voor zich gezien, hoewel ze weinig over haar jeugd praat. Het is een gesloten boek dat het liefst buiten de publiciteit moet blijven.

Jenny... "Veel narigheid, echtscheidingen e.d. Ik wil er eigenlijk helemaal niet over praten, omdat ik er alleen maar mensen mee voor het hoofd kan stoten." Dit is ongetwijfeld een van de redenen waarom Jenny en Huib vastbesloten zijn dochter Myra niets te kort te laten komen. Jenny: "Ik geloof niet in huwelijken waarbij de ouders bij elkaar blijven om het kind. Ik spreek uit ervaring. Toen mijn ouders eindelijk uit elkaar gingen, kregen ze het Heilige Kruis na. Wat heb je eraan om geforceerd iets op te houden, wat al lang niet meer aanwezig is. Natuurlijk gaan dergelijke beslissingen niet over een nacht ijs en hebben Huib en ik in het begin ook weleens problematische toestanden gehad. Maar nu gaan we regelmatig met z'n drieën weg. Huib komt hier vaak en is een fantastische vader; Myra gaat geregeld bij hem logeren en begrijpt de situatie volkomen. Ze ziet dat we elkaar nog van harte kunnen knuffelen: dat zijn haar zekerheden. Er heerst een volledig eerlijke en ontspannen sfeer en dat is geloof ik het beste. Ik wil echt niet zitten beweren dat wij het zo ideaal doen en dat we de wijsheid in pacht hebben, maar het is heel belangrijk voor het kind dat er een sfeer van vertrouwen is gecreëerd en dat zij daar een van de hoekstenen van is. We hebben elkaar nog."

Carrière van louter hoogtepunten

Jenny Arean debuteerde bij Wim Kan toen ze zeventien was en vanaf die tijd heeft haar veelzijdige carrière louter hoogtepunten gekend. Drie musicals: "Irma la Douce", "Anatevka", "En nu naar bed". Toneel: "De Gijzelaar", "Soldaat Tanakä", een Brechtprogramma. Platen: o.a. "Liedjes van Jacques Brel" en ontstellend veel televisie. Jenny: "Dat begon al vrij snel toen ik met Albert Mol - die de choreografie bij Wim Kan verzorgde - een aantal televisieshows voor de NCRV ging doen. De programma's waren niet al te best, maar het was een enorme stimulans. Ik herinner me nog dat de danseressen absoluut geen blote bovenarmen mochten hebben. In ieder geval kreeg de NCRV n.a.v. deze programma's het idee om een serie musicals door Willy van Hemert te laten bewerken. Daarin trad ik vooral veel op met Jacco van Renesse. We werden zo'n beetje als Siamese tweeling beschouwd."

Na deze reeks uitzendingen volgden programma's van Jaap van der Merwe en de serie "Het meisje met de Blauwe Hoed", waarin Jenny, Huib en André van Duin de hoofdrol speelden. Onlangs was ze nog te zien in het zomeravondcabaret Scherts, Satire, Songs en ander snoepgoed (deze winter op de televisie en op de plaat) en op het ogenblik treedt ze met onder meer Conny Stuart en Sylvia de Leur op in de cabaretshow "Je moet ermee leren leven". Een druk bezet programma, waarin vaak nauwelijks ruimte overblijft voor een privé-leven.

Jenny: "Ik houd van de tevredenheid die ontstaat door lekker leven. Kaarsjes branden. Met vrienden lullen. Koken. Zelfs opruimen. Boeken lezen. Platen draaien. Maar dan moet er na drie weken gewoonweg iets komen, anders word ik ontzettend chagrijnig. Ik kan gewoon niet buiten dit vak. Dat heb ik al van jongs-af-aan." Toen ze vijftien was, wilde Jenny al naar het Sonneveld-Cabaret maar dat vond haar moeder niet goed. Daarom ging ze werken in de huishouding om in de avonduren zang-, dans- en taplessen te kunnen betalen. Twee jaar later hield ze het niet meer uit. Ze moest naar het toneel. Wim Sonneveld was in 1960 gestopt met zijn cabarets en stapte over naar My Fair Lady. Jenny ging naar Wim Kan. Ze leerde al vrij snel Huib Rooymans kennen en trouwde toen ze 21 was. Jenny over de tijd dat ze allebei 's avonds moesten optreden: "Dat was vaak erg moeilijk. Vooral doordat we allebei in andere producties zaten. Huib zat bij toneelgroep Ensemble, ik bij het cabaret. Daarom ben ik kort na ons huwelijk ook naar Ensemble gegaan. Dat ging uitstekend. Ook toen we een paar jaar later allebei in Anatevka zaten. We waren weliswaar vijf maanden achter elkaar op tournee, maar we zagen elkaar elke dag. En... we hadden geen kinderen. Want dat is nu het grootste probleem.

Veel tijd voor dochter Myra

Je moet een goede oppas hebben, die je volledig kunt vertrouwen. Het kind moet zich safe voelen... Er zijn veel mensen die vinden dat je in dit vak geen kinderen kunt hebben; ik weet het niet. Het is gewoon anders, maar er zijn - zeker tegenwoordig - genoeg vrouwen die ook de hele dag weg zijn om te werken. Als je zelf genoeg overtuigingskracht hebt, dat je kinderen heel goed duidelijk kunt maken dat het wel kan, heb je veel gewonnen. Myra gaat veel mee naar repetities of naar de televisiestudio. Ze weet dus wat ik doe en staat daar dan automatisch anders tegenover dan een kind dat deze situatie niet kent. Ze kan ook heel gedisciplineerd zitten kijken naar voorstellingen. Dat is schitterend. En dan voelt ze gewoon aan: grote mensentheater, daar moet je fluisteren. Maar bij een kindertheater mag je schreeuwen en roepen."

Op het ogenblik is Jenny dagelijks bezig met het cabaretprogramma "Je moet ermee leren leven", "de zesdaagse van De Crane", zoals ze het wel eens spottend noemt, omdat ze maar een à twee avonden per week vrij heeft. Jenny: "Het reizen dat dit programma met zich mee brengt, is het meest moordend. Dat is overigens bij alle theaterproducties in Nederland het geval. Al die niet productieve uren die je nu in een rotbus moet doorbrengen. Sjokkend naar voorstellingen in alle hoeken en gaten. Om vijf uur 's middags van huis en diep in de nacht terug. Vooral tijdens een seizoen kom je dan veel te weinig tot rust. Het is nu eenmaal noodzaak, maar leuk is anders. En daardoor is het vaak schipperen met je privé-leven. In die een of twee dagen dat je door de week vrij hebt, ga je niet meteen de hort op. Je bent veel te blij om even uit te kunnen blazen. Bovendien is het bezwaarlijke van dit vak dat het vreselijk moeilijk is een vaste goede oppas te vinden. Uiteraard probeer ik zelf zoveel mogelijk tijd aan Myra te besteden. Maar de opvoeding zelf? Dat is toch een zaak die je aan de goden moet overlaten. Ik doe wat ik denk dat goed is. Uit overtuiging. Ik heb geen bepaalde opvoedkundige ideeën, maar ik wil Myra wel consequent en eerlijk de waarheid voorschotelen. Huib en ik praten ook veel met haar. Ze zal van ons nooit horen dat ze "ergens te klein voor is", maar ze wordt honderd procent au sérieux genomen. Zij heeft er ook recht op haar kleine stukje leven af te bakenen. Want dat is het belangrijkste. Voor iedereen!"

Bron: Joop Bromet; Viva, 29 september 1975